A opinión de...
Iago S.F.
"A IMPORTANCIA DOS CATIVOS EN BALAÍDOS"
Lembro a primeira vez que entrei en Balaídos, foi na grada de Río Alto, nas aperturas de portas que se facían antes cando quedaban 15 minutos para o final do encontro, lembro entrar con meu pai, que por aqueles tempos e sendo de familia obreira, non alcanzaba para mercar as entradas.
O primeiro que lembro e a xente alporizada, nun estadio que para min, pola miña idade, estaba cheo. Eran os minutos finais do encontro, e non lembro o resultado nin o rival, o que lembro e un penalti en contra do Celta, na portería da bancada de Gol. Lembro como un porteiro descoñecido para min, fíxome saltar e berrar como un tolo por primeira vez na miña vida, aquel porteiro era Maté, e parou ese penalti con xeonllo no último min.
Lembro como ulía a céspede, a pipas e a puro. Lembro que xente que non coñecía me falaba e abrazaba. Ese día, con menos de dous díxitos de idade, souben que ese equipo da miña cidade, era o meu equipo, e que aquel porteiro que non virá na miña vida era o meu heroe.
E porque vos conto todo isto?
Será porque pasamos moito tempo cun Balaídos a medio encher, porque víase a rapazada da cidade con camisolas doutros equipos, e iso facía que me pregúntase que diantres se facía mal.
Pola contra, hoxe en día, podo ver Balaídos con orgullo, vendo tanta rapazada, como eu naquel tempo, vibrando ca celeste, a nais e país con fillos e fillas no estadio, e sobre todo, ese sentimento de pertenza que algunha vez críen que perdiamos.
Como conclusión e motivo de todo isto, reforzo a miña idea que o celtismo faise dende os cativos, eles serán o noso futuro no campo e nas bancadas, polo que toda axuda dende o club para que iso ocorra e a semente do futuro do Celta.
O primeiro que lembro e a xente alporizada, nun estadio que para min, pola miña idade, estaba cheo. Eran os minutos finais do encontro, e non lembro o resultado nin o rival, o que lembro e un penalti en contra do Celta, na portería da bancada de Gol. Lembro como un porteiro descoñecido para min, fíxome saltar e berrar como un tolo por primeira vez na miña vida, aquel porteiro era Maté, e parou ese penalti con xeonllo no último min.
Lembro como ulía a céspede, a pipas e a puro. Lembro que xente que non coñecía me falaba e abrazaba. Ese día, con menos de dous díxitos de idade, souben que ese equipo da miña cidade, era o meu equipo, e que aquel porteiro que non virá na miña vida era o meu heroe.
E porque vos conto todo isto?
Será porque pasamos moito tempo cun Balaídos a medio encher, porque víase a rapazada da cidade con camisolas doutros equipos, e iso facía que me pregúntase que diantres se facía mal.
Pola contra, hoxe en día, podo ver Balaídos con orgullo, vendo tanta rapazada, como eu naquel tempo, vibrando ca celeste, a nais e país con fillos e fillas no estadio, e sobre todo, ese sentimento de pertenza que algunha vez críen que perdiamos.
Como conclusión e motivo de todo isto, reforzo a miña idea que o celtismo faise dende os cativos, eles serán o noso futuro no campo e nas bancadas, polo que toda axuda dende o club para que iso ocorra e a semente do futuro do Celta.
No hay comentarios:
Publicar un comentario